Kıraat İlminde Yedi Harf Lehçe İlişkisi

Kur'ân-ı Kerîm yaklaşık yirmi üç yıllık bir sürede yüce Allah (c.c.) tarafından Cebrâil (a.s.) aracılığıyla Hz. Peygamber'e (s.a.s.) indirilmiştir. İndirildiği günden itibaren her yıl Cebrâil (a.s.) ile Nebi (s.a.s.) arasında arz usulüyle karşılıklı okunmuştur. Allah'ın Resûlü'nün (s.a.s.) vefat ettiği yıl karşılıklı okuma iki kez yapılmıştır. Hz. Peygamber (s.a.s.), sahâbeye bu usulle Kur'ân'ı okutmuş ve öğretmiştir. Sahâbe de aynı usulle tâbiîne, tâbiîn de tebeu't-tâbiîne Kur'ân'ı öğretmiş ve bize kadar bu şekilde ulaşmıştır. Hz. Peygamber (s.a.s.) döneminde, İslâm'ın yayılması ile beraber çeşitli kabilelere mensup birçok çocuk, kadın ve yaşlının Kur'ân'ı okumada zorluk çekmeleri sebebiyle, okumada kolaylığı sağlamak adına yedi harf ruhsatı tanınmıştır. Bu ruhsat ile ilgili nakledilen rivâyetlerde yedi harf meselesinin ne olduğu ile ilgili net bir açıklama yapılmaması sebebiyle birçok görüş ileri sürülmüştür. İleri sürülen bu görüşlerden biri de yedi harften kastın lehçeler olduğudur. Ancak bu lehçelerin hangileri olduğu ve Kur'ân'da ne kadar yer aldığı, bir kelimedeki telaffuz farklılığının hangi lehçelerden kaynaklandığı ve bu farklılığın kıraat imamlarının okuyuşlarına ne kadar etki ettiği üzerinde yeterince araştırma yapılmamıştır. Bu araştırma bir nebze de olsa bu konudaki kapalılığa açıklık getirerek kıraat ilmine katkı sağlayacaktır.